Prolog: "Gadająca Mumia"

Witam Was wszystkich na "Olimpijskim Zdrajcy".
Może niektórzy z Was znają mnie z Martwych Przed Świtem, a może OZ to pierwszy rzut na moją twórczość, co również bardzo mnie cieszy. Pomysł na Benjamina Mortona miałam już od bardzo, bardzo dawna, jednak jakoś zawsze brakowało czasu. Dopiero kilka dni temu skończyłam planować całą fabułę i od razu zaczęłam pisać. Aktualnie jestem w połowie drugiego rozdziału, więc jeśli nadal będę pisała w tym tempie, nie musicie się martwić o kolejne rozdziały.
Pozdrawiam, mam nadzieję, że prolog przypadł Wam do gustu, Native

TEKST ZBETOWANY

Chejron przechadzał się po obozie, planując w głowie kolejną bitwę o sztandar, kiedy wpadła na niego Phoebe. W ręce trzymała wiadro wody. Jak co dzień spieszyła się do obozowych stajni, by oporządzić Białkę, swoją klacz, którą otrzymała od matki na dziewiąte urodziny.

— Przepraszam bardzo, Chejronie — powiedziała, wpatrując się w centaura z lękiem.

— Czy coś się stało, Phoebe? Wyglądasz nieswojo.

Phoebe pokiwała głową, przez co jej blond włosy zaplecione w dwa warkoczyki podskoczyły niespokojnie.

— Przez okno na strychu widziałam zielone światło. Takie naprawdę zielone. Co to?

Chejron wybałuszył ze zdziwienia oczy, po czym uśmiechnął się uspokajająco.
Z jakiegoś powodu nie przekonało to Phoebe.

— Na pewno nie jest to coś, czym powinnaś się martwić. — To powiedziawszy, pożegnał się z dziesięciolatką i odszedł w stronę Wielkiego Domu.

Z początku Phoebe naprawdę zamierzała pójść do Białki, lecz niespokojny wzrok Chejrona wciąż pojawiał jej się przed oczami. Wiedziała, że coś było nie tak, a ona jako całoroczna mieszkanka Obozu Herosów miała obowiązek dowiedzieć się, co.

Rozejrzawszy się dookoła, odstawiła wiaderko z wodą za jeden z krzaków, po czym cichutko potruchtała za Chejronem. Dogoniła go dopiero przy Wielkim Domu.

Pomyślałby kto, że centaur na wózku inwalidzkim może się tak szybko przemieszczać, przemknęło jej przez myśl.

Chyłkiem przemknęła ku schodom prowadzącym na werandę, gdzie zazwyczaj można było spotkać Pana D. Wyglądało na to, że popijanie coli i przegrywanie w karty z satyrami nareszcie mu się znudziło.

Phoebe starała się kroczyć bezszelestnie, jednak deski, jak na złość, skrzypiały nieprzyjemnie z każdym jej krokiem. Kiedy znalazła się metr od drzwi, szybko czmychnęła do środka. Duży salon Wielkiego Domu znała jak własną kieszeń, gdyż z początku był jej domem, więc nie musiała się rozglądać, by odnaleźć schody. Dopiero na drugim piętrze uważała, gdzie stąpa, gdyż z tej odległości Chejron z pewnością usłyszałby kolejne skrzypnięcia stopni.

Gdy znalazła się na strychu, pierwszym co ujrzała, było jaskrawozielone światło. Nigdy nie widziała czegoś bardziej przerażającego niż ten przenikliwy blask. 

Przełknęła wielką gulę w gardle, po czym ostrożnie ruszyła przed siebie. Z czasem zaczęła słyszeć głos — cichy, mruczący, jakby jego posiadacz miał problemy z oddychaniem.

Kiedy podeszła wystarczająco blisko, zrozumiała, z czym ma do czynienia.

Na środku strychu, na starym, bujanym krześle, siedziała mumia. Z wysuszonej na wiór twarzy wyrastały włosy z czerwoną opaską, a na skurczonych rekach wisiały różnobarwne rzemyki. Najdziwniejsze jednak w zawoalowanej bandażami istocie była sukienka na ramiączkach w kwiatki.

Phoebe wydawało się, że tajemnicze światło wydobywa się zza mumii, jednak zdała sobie sprawę, że to potwór jest jego źródłem. Białe jak kamienie oczy mieniły się tysiącem odcieni zieleni, a w miejscu, gdzie powinny znajdować się wargi, coś się poruszało.

Nagle usta mumii otwarły się z głuchym mlaśnięciem.

Phoebe nabrała głośno powietrza w płuca.

— Co ty tu robisz? — zawołał zaskoczony Chejron, lecz było za późno.

Broń Królewska skradziona zostanie,
a Ognisty bóg na Wojny przybędzie wezwanie.

Umarłego potomni próbę przejść muszą,

lecz zawiodą i przepłacą to swoją duszą.

Gdy konny syn z pułapki wyjdzie,

dla pokoju największą cenę zapłacić mu przyjdzie.

Gdy te słowa zostały wypowiedziane, zielone światło rozpłynęło się w ciemności. Phoebe miała mętlik w głowie, jednak nie odważyła się niczego powiedzieć. Nie, kiedy Chejron wciąż stał w tym samym miejscu, niemal się nie poruszając.

— Nikt, absolutnie nikt, nie może wiedzieć o tej przepowiedni.

Phoebe pokiwała głową, podświadomie czując, że rozgłaszanie jej każdemu nie byłoby odpowiednie.

— Obiecuję, że nikomu nie powiem.